Real Madrid 2002/2003
Ik betrap mezelf er steeds vaker op. Vooral op de dagen dat het hier en nu uitzichtloos en doelloos lijkt hoor ik die stem ergens vanuit de krochten van mijn bewustzijn luid en duidelijk die vier woorden spreken.
Vroeger was alles beter.
Ja? Ben ik die persoon geworden?
De statistieken zullen ongetwijfeld uitwijzen dat het hier en nu de beste tijd is om te leven, gezien de ontwikkelingen op het gebied van gezondheid, technologie - en geloof het of niet - ook de veiligheid. Maar hè, statistieken - who gives a fuck? We stevenen in een rap tempo af op een dystopisch bestaan waarin we met AR-duikbrillen over straat lopen en in koffiezaken cappuccino’s drinken met een nieuw type melk dat geen melk is. Oef, een Bic Mac VoordeelMenu met frietsaus kost je nu al maar liefst €10,25: de dystopie is er al. Ik zag een Tesla eigenaar die met een Apple Vision Pro achter het stuur aan het twitteren (of hoe the fuck het tegenwoordig heet) was terwijl de auto zichzelf bestuurde. En dat werd dan gezien als iets fantastisch. Fuckin’ shoot me.
Het verlangen om uit te loggen, de connectie te verbreken met het digitale bestaan groeit met de dag. Ik haat social media en ik haat dat ik weet dat ik het haat en dat het me nog niet lukt om er afscheid van te nemen. Ik haat dat ik betaal om muziek en films en series te mogen streamen zonder eigenaar te zijn van de entertainment die ik consumeer. Ik haat dat Bluetooth altijd kuren heeft en dat mijn Chromecast pas besluit te werken als mijn eten koud is. Ik haat dat een film tegenwoordig is gedegradeerd tot liftmuziek omdat mijn vrouw en ik op de bank enkel aandacht hebben voor onze telefoons. Ik haat dat ik niet naar de stad kan lopen zonder zes keer mijn telefoon uit mijn zak te halen om te kijken of er iemand iets heeft geliket.
Ik. Haat. Het.
Vroeger was alles beter
Het zal wel horen bij het ouder worden. Omdat je vroeger pas kan waarderen als je de ellende van het volwassen zijn hebt meegemaakt.
Films huren en deze zonder afgeleid te worden afkijken. De tijd nemen om te gaan zitten en een boek te lezen. Koffie en eten bestellen en ervan kunnen genieten zonder het eerst vast te moeten leggen. Een album van voor naar achter luisteren, de CD uit de hoes halen en in je discman stoppen en het boekje met lyrics doorlezen. Op de bus wachten, maar gewoon écht wachten, beetje tegen steentjes trappen en naar de lucht staren - een boek lezen terwijl je wacht! En euroknallers die daadwerkelijk een euro kostte.
Ik mis een tijd die wat meer analoog aanvoelde dan het bestaan van nu. Een paar zomers terug ging ik van een Apple Watch terug naar een gewoon horloge. Ik gebruik oortjes met een snoer en ik heb voor het eerst in twintig jaar een boek uit de bieb geleend.
Ik chargeer natuurlijk, beste lezer, maar een kern van waarheid zit er wel in verscholen. Niet alles is slecht aan het hier en nu. Mijn vrouw heb ik leren kennen via een dating app. Mijn pizza bestel ik vanaf de wc. Vakanties boek ik vanuit bed. Het is zo slecht nog niet, dat digitale gedoe, maar ik zou willen dat het een kleinere rol speelde in mijn leven.
Was het vroeger beter of moeten we zeggen dat het simpelweg andere tijden waren?
Mijn thee is koud, het is al de derde kop die ik vergeet te drinken, en met opgetrokken schouders en mijn nek gebogen zweef ik boven het scherm van mijn telefoon. Ik laat de elf namen die ik zie staan rustig over mijn netvlies glijden:
Casillas.
Roberto Carlos. Hierro. Ivan Helguera. Michel Salgado.
Zidane. Guti. Makelele. Luis Figo.
Raúl. Ronaldo.
Vroeger was misschien niet alles beter, maar zo maken ze ze niet meer.