In de kelder van het Stroomhuisje in Eindhoven gingen vrienden en ik jaren geleden soms tot diep in de nacht door. De stroboscoop, sigarettengeur en de lauwe blikken Bavaria en de dansvloer hebben ondertussen plaats gemaakt voor een werkplaats en een houtzagerij. Rechts naast de trap, achter een zware metalen deur, sta ik in een zo goed als geluidsdichte ruimte met versterkers waar met zwarte tape ATAN - de S nergens meer te bekennen - op is geplakt, microfoon statieven met ingeplugde microfoons en tafels bezaaid met lege blikken bier en volle asbakken waarin piramides zijn gebouwd van peuken. Een oud-collega installeert zijn drumset terwijl ik de snaren van mijn gitaar stem.
‘Een aap die geen bananen eet.’
Hij zegt het zo plotseling dat ik me niet kan voorstellen dat hij met mij een gesprek aan probeert te knopen.
‘Wat?’ zeg ik, nog altijd zoekende naar de context.
‘Je snaren. E-A-D-G-B-E. Ezelsbruggetje voor het stemmen.’
Ik laat het stemmen over aan een stemapparaat en daarna draai ik de master knop op het paneel van de microfoon open. Ik voel een jeugdig enthousiasme door mijn lijf stromen en haal herinneringen naar boven van bijna 20 jaar geleden - de laatste keer dat ik in zo’n hok stond, minus blikken bier en peuken. Met dezelfde gitaar, bijna dezelfde outfit en toen nog zonder de zorgen van het volwassen zijn.
De eerste CD die ik zelf kocht was Americana van The Offspring in 1998. Dat was mijn punk introductie. Daarna volgde bands als Blink 182, Sum-41 en Lagwagon en daarna ontdekte ik onder andere Nirvana, NOFX, Black Flag, Descendents en Screeching Weasel. Ik wist toen zeker dat ik in de voetstappen zou treden van mijn favoriete bands. Opgepropt in een busje samen met vrienden en onze spullen, on the road over de hele wereld om te spelen in donkere kroegen voor maximaal tien mensen en dat allemaal voor een habbekrats en gratis drinken. Ik kon me niks mooiers voorstellen. Mijn vader dacht daar anders over. Toen ik hem mijn plan voor na de havo vertelde hielp hij mij vrij snel uit die droom. ‘Je gaat gewoon iets normaals doen.’ En dat was dat. De droom om ooit in een band te spelen heb ik echter nooit laten varen. Ooit zou het gebeuren.
M. geeft nog een laatste draai aan een van de moeren van zijn bekken en we zijn good to go. Het is voor het eerst in lange tijd dat ik samen met iemand anders muziek maak, dus bij wijze van warming-up doen we een rondje hitjes. De intro van Master of Puppets van Metallica, All The Small Things van blink 182, Fat Lip van Sum 41 en een bijna vlekkeloze cover van Nirvana’s Breed. De drums worden toegetakeld en de distortion van mijn gitaar klinkt te lekker om gehoorbescherming te dragen. Ik leef op en durf zelfs een poging te wagen om te zingen.
Het kan haast geen toeval zijn dat ik hier nú sta. Te midden van een behoorlijk spannende periode waarin ik afscheid heb genomen van mijn vak en heb gezworen om niet meer terug te keren, werd ik weer geconfronteerd met mijn identiteit. Met een dochter krijgt tijd opeens een ander gezicht. Zij heeft nog een heel leven te gaan, maar hoelang heb ik nog? De tijd die ik nog heb wil ik besteden als de persoon die ik wil zijn en niet meer als de verwachting van een ander.
Gekleed in een baggy spijkerbroek, een longsleeve met daaroverheen een baggy t-shirt en Nike SB Dunks draai ik de volumeknop van mijn gitaar open.
‘Wat was je plan voor vandaag?’ vraagt M.
Uit mijn tas haal ik mijn notitieboek tevoorschijn.
‘Ik heb wat geschreven, misschien kunnen we dat proberen? Het klinkt zo.’
Ik speel de melodie die ik al jaren thuis speel op de zachtste stand van mijn versterker om zo niemand tot last te zijn. Maar vandaag staan de knoppen volle bak open. De tonen krijsen door de versterker. M. slaat net hard genoeg op zijn drumstel zodat zijn slagen het kloppen van mijn hart overstemt.
Het heeft twintig jaar geduurd, die zoektocht naar wie ik ben. Blijkt dat ik als vierendertigjarige man gewoon weer dat vijftienjarige jongetje ben. En dat klinkt als muziek in mijn oren.
WEBSHOP!
Lieve lezer, vandaag ook een bijdrage van onze sponsor: me!
Gister was officieel mijn laatste dag bij mijn werkgever en dat betekent dat ik vandaag de allereerste stappen zet naar een bestaan als schrijver slash maker slash kunstenaar. Dat betekent een spiksplinternieuwe webshop met maar liefst zes nieuwe producten. Ik moet bijna overgeven, zo nerveus en onzeker ben ik, maar ik ben blij dat de stap is gezet.
Liefs,
Fouad
Gefeliciteerd!!!
Dapper!
Succes!
🙌🏻🔥