Marathonman
Terug in het gareel. Dat is iedere keer weer de belofte na een lange vakantie. Terug naar routine, structuur en iets meer aandacht voor de gezondheid. Deze keer voelt anders, een soort harde reset. Of het een zonnesteek was of het gevolg van hydrateren met iets anders dan water, dat weet ik nog niet, maar op vakantie heb ik me aangemeld voor de marathon van Eindhoven. Dat betekent trainen want anders gaat het niet lukken. Een doel om, min of meer, naar uit te kijken. Vooral een reden om verantwoordelijkheid te nemen.
Daarnaast begon ik na de vakantie aan mijn nieuwe baan. De snelle wereld van de reclame heb ik ingeruild voor de kunst en culturele sector. Mijn vrouw is trots op me, althans dat heeft ze nu een aantal keer gezegd. Ook zegt ze dat ze denkt dat dit echt de baan voor mij is, dat voelt ze aan alles, zegt ze dan. En als mijn vrouw dat zegt dan voel ik het tegenovergestelde. Mijn eerste week zit erop en ondanks een zeer warm welkom van het theater lukt het me niet om mijn bedriegerscomplex van me af te schuiven. Het is wachten tot ik door de mand val. Tot het doek valt.
Het borrelt weer aan de oppervlakte van mijn ziel. Dat donkere dat ik zo goed ken. Ook al gaat het zoveel beter en ben ik objectief op een betere plek. Misschien heeft het te maken met de periode. Mijn vader was jarig. Is jarig. Was. Ingewikkeld. Ook ik verjaarde. Vijfendertig. Er hingen slingers en ik had mijn twee meisjes om me heen en toch voelde ik me voor het eerst niet jarig. Ik ben er niet zo van, mijn eigen verjaardag, maar dit jaar voelde ik niks. Misschien is het een confrontatie met het ouder worden omdat R.L ook jarig was geweest. Ze heeft nu bijna al haar tanden lijkt het en het leek nog gister dat ik wegsmolt bij haar tandloze lach. Plus een bij haar is plus een bij mij. Als zij in de bloei van haar leven staat, nader ik de uitgang en voor mijn gevoel heb ik niks gepresteerd. I’ve lived this life and have nothing to show for it.
Behalve misschien die marathon. Als ik die uitloop pakt niemand die van me af. Het enige dat ik kan doen is focussen op trainen. Op ritme en routine en een gebalanceerd dieet. Misschien is dit een overgangsfase en voelt ‘goed bezig zijn’ nu nog onwennig. Misschien komt het dan toch wel goed. Met mij. Met werk. Met sporten. Het zal zich straks uitbetalen in het zijn van een beter mens. Er rest alleen nog de hoop dat ik 42,2 kilometer weet af te leggen zonder in mijn broek te schijten.
💛
You’ve got this! 💪🏻💛